Obliczanie ławy fundamentowej jako belki ciągłej na podporach nieprzesuwnych

Założenie umożliwiające obliczanie ławy fundamentowej jako belki ciągłej na podporach nieprzesuwnych, jest możliwe wówczas, gdy konstrukcja górna budynku jest całkowicie sztywna i uniemożliwia wzajemne przesuniecie słupów. Warunek ten spełnia na przykład tarcza oparta na slupach, ale nie spełnia go układ poprzeczny ram opartych na wspólnej ławie fundamentowej – ujęcie takie nie jest uzasadnione. Górny rygiel łączący układy poprzeczne nie stanowi dostatecznie sztywnego powiązania słupów. W pierwszym przykładzie można liczyć się z położeniem punktów podparcia na jednej linii. Wynikające z takiego obliczenia wartości oddziaływań ławy na słupy różnią się od występujących sił w słupach. Wartości tych różnic są pewną miarą stosowalności tej metody w danym przypadku. W przypadku występowania obciążeń o stał e j wartości i w stałych odstępach na długiej ławie fundamentowej do ustalenia rozkładu reakcji podłoża pod ławą można przyjąć rozkłady naprężeń w gruncie. Najprawdopodobniejszy rozkład naprężeń w gruncie, w przypadku malej sztywności ławy. Rozkład ten można w przybliżeniu zastąpić wykresami trójkątnymi, w których 4 Po —0,3P Er. Podstawa trójkąta a=2P/Po. W przypadku ławy sztywniejszej wystąpi bardziej równomierny rozkład reakcji podłoża. W tym przypadku wzory prowadzą do zachodzenia na siebie trójkątów naprężeń w przęsłach, co uwzględnia się przez odpowiednie sumowanie rzędnych. Przyjęcie tego rodzaju rozkładów reakcji podłoża ma lepsze uzasadnienie teoretyczne niż rozkładu liniowego, dając podobne udogodnienia obliczeniowe. [hasła pokrewne: strop gęstożebrowy porotherm, dom pasywny parterowy, izolacja podłogi ]